کــاروانــی مــلازم غـم بـود           که رجـب راهـی مُـحـرّم بود

رانده می شـد امـام عـاشـورا           گر چه خود مقتدای عالم بود

گاه با مادرش وداعـی داشت           گه وداعش به نزد خـاتـم بود

بــاغ آلالــه هـا بـنـی هـاشــم           با گـل فـاطـمـه چـه همدم بود

فــاطـمـیـات گــرد زیـنـب ها           زینب اما به غصه ملهـم بود

با خـبـر بود زیـنـب از فـردا           او به اسرار یـار مَـحـرم بود

در نـگـاه بــرادرش می دیــد           مقتلی پر ز خون فـراهـم بود

شــد بــرای اســارت آمـــاده           از همان لحظه قامتش خم بود

مـحـمـلـم را بـبـنـد عـبــاســم           آسمان بارشش چه نم نـم بود

کودکان را به خود فرا میخواند           یـاور رهــبــرش دمــادم بود

مـحـور کـاروان شـد از اول           دائـمــاً خـط او مــقـــدّم بــود

هـیـبـتـی داشت آخـر کـارش           حیف، عمر امامتـش کـم بود

کـوفـه و شام تحت فـرمـانش           اُسکتوا گفتنش چه محکم بود!

آن شبـی که خـرابـه شد آبـاد           گیـسـوان سه ساله در هم بود

تا همه کـاروان به خـود آمـد           دیـد پـلـک رقـیـه بر هـم بود

آخـرین زخـم کـاروان وا شد           گـریـه تنهـا دوای مـرهم بود